It will crack. It always cracks.

Εδώ και 5 μήνες προσπαθώ να λύσω έναν γρίφο που με προβληματίζει. Σκέφτομαι πιθανές λύσεις όταν ξυπνάω, όταν πέφτω για ύπνο, όταν είμαι για ποτό, όταν είμαι στο σπίτι, όταν χαζεύω στο internet, όταν είμαι με φίλους, όταν είμαι στο αυτοκίνητο, όταν είμαι εκδρομή, οπουδήποτε. Ακόμα και μέσα στον ύπνο μου πολλές φορές έχω ξυπνήσει έχοντας αυτό τον γρίφο στο μυαλό μου. Μπορεί να είμαι κουρασμένος, μπορεί να είναι τρεις το πρωί και την επόμενη μέρα να δουλεύω αλλά αυτός ο γρίφος μου έχει γίνει ψύχωση και προσπαθώ συνεχώς να βρω την λύση του. Για τον συγκεκριμένο γρίφο είχα συζητήσει με πολύ λίγα άτομα, για την ακρίβεια μόνο με δύο.

Το περίεργο (?) είναι ότι αυτά τα δύο άτομα δεν είναι ούτε κολλητοί μου φίλοι, ούτε γνωριζόμασταν και μιλούσαμε χρόνια για να τα εμπιστεύομαι και να μοιραστώ κάτι σημαντικό μαζί τους. Και τα δύο άτομα τα γνώρισα τους τελευταίους μήνες αλλά είχαν κάτι κοινό και μοναδικό: την δυνατότητα να κάνουν stimulate το μυαλό μου και να με πιέζουν -έμμεσα- να σκέφτομαι τον συγκεκριμένο γρίφο και τις πιθανές λύσεις του.

Τις τελευταίες εβδομάδες είχα σταματήσει να απασχολούμαι τόσο έντονα με αυτό το πρόβλημα. Ένιωθα ότι βρίσκομαι απέναντι σε ένα αδιέξοδο. Σε ένα πρόβλημα που δεν είχε λύσεις. Ή έστω απέναντι σε ένα πρόβλημα που, με τις υπάρχουσες συνθήκες, δεν μπορούσα να λύσω.

Παρένθεση: πριν από ένα μήνα, χώρισα από μία σχέση 1.5 χρόνου. Για τα δικά μου δεδομένα, ήταν μία μεγάλη αλλαγή. Ο συνδυασμός του “άλυτου γρίφου” και του χωρισμού ταρακούνησε την καθημερινότητα μου και τις ισορροπίες μου. Άρχισα να βγαίνω συνέχεια, να κάνω εκδρομές και ταξίδια, να ανοίγομαι περισσότερο και να μιλάω με ανθρώπους πιο εύκολα για διάφορα θέματα.  Την Τετάρτη που μας πέρασε, την συνάντησα τυχαία σε ένα bar. Μιλήσαμε λίγο και μου είπε “δεν είσαι καλά, το ξέρω, είσαι συνέχεια έξω και ο Δημήτρης που ήξερα εγώ ήταν σπίτι του και δούλευε, όταν ήταν καλά”.

Από την μία πλευρά, είχε δίκιο. Ακόμα και όταν ήμουν φοιτητής, έβγαινα λιγότερο. Της απάντησα ότι “αν δεν φτάσω και στο άλλο άκρο, δεν πρόκειται να καταλάβω πότε είμαι καλά”.  Δεν ξέρω αν το πίστευα πραγματικά μέσα μου εκείνη την στιγμή. Ένιωθα ότι τον τελευταίο καιρό, που δεν με απασχολούσε ο γρίφος τόσο έντονα, είχε αλλοιωθεί ο χαρακτήρας μου. Με εξαίρεση κάποιες μικρές στιγμές, ο γρίφος είχε σχεδόν βγει από την ζωή μου, τον είχα ξεπεράσει. Απασχολούσα το μυαλό μου με άλλα πράγματα. Σαν να είχα αποδεχτεί την ήττα μου.

Την Παρασκευή ήμουν πάλι έξω. Ήταν μαζί και ένα από τα δύο άτομα με τα οποία είχα συζητήσει εκτενώς τον προβληματισμό μου. Ήμασταν μαζί από τις 10:30 μέχρι τις 5 το πρωί. Δεν μιλήσαμε καθόλου γι αυτό το θέμα. Μιλήσαμε για επαγγελματικά θέματα και για προσωπικά, αλλά ο γρίφος δεν αναφέρθηκε ούτε για μία στιγμή. Είχα πιει την Παρασκευή, περισσότερο απ’ ότι συνήθως. Γύρισα σπίτι κι έπεσα κατευθείαν για ύπνο. Ήταν καλές 6 και θεωρούσα δεδομένο το hangover το πρωί του Σαββάτου.

3 ώρες αργότερα, στις 9 το πρωί, άνοιξα τα μάτια μου ασυναίσθητα και ένιωσα μία από αυτές τις eureka moments. Είχα βρει την λύση στον γρίφο. Τον γρίφο που με προβλημάτιζε για μήνες ολόκληρους και είχα πιστέψει ότι με είχε νικήσει. Μέσα στον ύπνο μου, μετά από ξενύχτι και αλκοόλ, μέσα σε μία περίοδο υπερβολικής σωματικής κούρασης για τα δικά μου δεδομένα, μέσα σε μία περίοδο με έντονες συναισθηματικές φορτίσεις, ο εγκέφαλος μου κατάφερε να δει την προφανή λύση που υπήρχε εκεί από την πρώτη στιγμή. 5 δευτερόλεπτα αργότερα, πάλι κοιμόμουν. Κοιμήθηκα άλλες δύο ώρες.

Όταν ξύπνησα, δεν είχα hangover. Ένιωθα διαφορετικά. Ήταν ένα συναίσθημα που είχα καιρό να νιώσω. Μία φωνή είπε μέσα μου “έι Δημήτρη, κάτι κατάφερες, μπράβο, δεν είσαι τελείως άχρηστος”. Κατάλαβα γιατί κατάφερα να λύσω τον γρίφο: σταμάτησα να ασχολούμαι τόσο έντονα και να πιέζω τον εαυτό μου. Με άφησα ελεύθερο χωρίς να με καταπιέζω για να βρω λύση αφού είχα αποδεχτεί την ήττα. Απλά χρειαζόμουν να απομακρυνθώ απ’ όλο αυτό για να μπορέσω ασυνείδητα να δω λογικά όλα τα δεδομένα του προβλήματος.

Με το ένα από τα δύο άτομα που είχα συζητήσει, πίναμε μαζί την Παρασκευή, την θεωρώ από τα πιο brilliant άτομα και, αν δεν ήταν αυτή, ο γρίφος δεν θα είχε πάρει ποτέ την μορφή ενός πραγματικού, μαθηματικού προβλήματος με δεδομένα και ζητούμενα. Αν δεν ήταν η Θάλεια, ο προβληματισμός μου θα ήταν κάτι το γενικό, κάτι το αόριστο και κάτι απόλυτα θεωρητικό. θα υπήρχε στο μυαλό μου για πολλούς μήνες ακόμα χωρίς να μπορώ να βρω την αρχή του, την μέση του και το τέλος του.

Στο άλλο άτομο είχα πει κάποια στιγμή “it will crack, it always cracks“. Δεν θα μάθει ποτέ ότι “it cracked” γιατί από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά γεγονότα και πλέον δεν έχουμε ούτε καν τυπικές σχέσεις. Όμως, αυτές οι φορές που με έκανε stimulate ήταν αρκετές για να με βοηθήσουν να κάνω dismiss σκέψεις και ιδέες που, στα μάτια μου, έμοιαζαν τότε να βρίσκονται στο σωστό path για την λύση του γρίφου..

[Η φωτογραφία είναι από τον Κωνσταντίνο Μπελιά και μπορείς να την βρεις στο photoblog του, kapa44]